Het jaar is alweer bijna een maand oud en we hebben alweer een hoop ellende en rare weersomstandigheden meegemaakt. Mensen blazen zichzelf op om een standpunt te maken, terwijl de temperatuur boven de 10 graden bleef. Wat een gekke wereld leven we toch in….. Er gebeurt ‘ van alles wat ‘ in ieders leven en zo kabbelen we allemaal door met een ieder zijn opvattingen, geloof, gedragingen, werk, en zo kan ik nog wel even doorgaan. Iedereen lijkt er druk mee te zijn. Ik ben er tussen, tijdens en na de feestdagen een aantal keren op uit geweest om ‘ van alles wat’ te fotograferen.
Kilometers maken : Het beloofde een dag mooi weer te worden en op social media had ik al een aantal prachtige foto’s gezien van bosuilen en waterspreeuwen die in de buurt van Arnhem dagelijks gezien werden. Vol verwachtingen (en uiteraard een lunchpakketje) ging ik die ochtend op pad. Eerst op zoek naar de bosuil. De locatie werd mij na een mailtje aangewezen door een vriendelijke vogelaar. Bij aankomst stonden er al twee fotografen en de bosuil had zich in zijn gat laten zakken. Dan maar even een wandelingetje maken en straks nogmaals kijken. Helaas nog steeds niets…. Dan meer weer terug naar de auto en op naar de Waterspreeuw. Waar ik dacht dat dit 20 minuutjes rijden zou zijn, bleken dit er maar liefst 50. Ik begon het al een beetje zat te worden. Eenmaal aangekomen bij de waterspreeuw kwam het enthousiasme weer terug. Wat een machtig mooie plek om foto’s te maken van dit excentrieke beestje. Maar waar is hij nou? Even een praatje hier en daar en maar weer wachten. Nog maar een wandelingetje dan…. Nog niets… praatje, wandelingetje, wachten…….. Twee uur verder besloot ik daar maar weg te gaan. De vogel leek gevlogen. Tja. Ik heb toch niets voor niets vrij genomen en wil wel iets op de foto hebben. Dan maar weer terug naar de bosuil. Jaja. ik hoor u denken. Weer 50 minuten rijden . Vol spanning liep ik naar de locatie, maar helaas… de bosuil liet zich nog steeds niet zien. Ik droop treurig af naar mijn auto en reed huiswaarts. De volgende gedachten overkwamen mij… “waarom doe ik dit toch. Kilometers rijden om een bepaalde soort op de foto te krijgen terwijl ik een maandje ervoor bij mij om de hoek tien keer zoveel plezier heb met het maken van herfstfoto'” Ik verklaarde mezelf even voor gek….
De volhouder wint. De bosuil bleef in mijn hoofd zitten. Uiteindelijk was het mijn derde bezoek dat hij er wel zat en ik een aantal foto’s heb kunnen maken. Een bosuil zit heel de dag een beetje te dutten, dus na een paar foto’s kan je niet veel anders meer. Gegroet zei ik, meneer de uil. bedankt voor uw bijdrage aan dit blog.
Boshut. Dan was er natuurlijk nog even een bezoekje bij de boshut. Na het zien van de sperwer en de middelste bonte specht door andere bezoekers van de hut hoopte ik ook op wat bijzonders. Voor het eerst in de vier jaar dat de hut er staat lande er een goudvink voor de hut. Hij lande alleen op 50 cm vanaf het luikje waardoor fotograferen onmogelijk was. Het moment was daarentegen super.
Verwacht het onverwachte. Na een bezoek van vrienden wilde ik nog even naar het dorp met mijn vriendin. Even gezellig shoppen…. Ik zit net mijn veter van mijn rechter schoen te strikken als ik in mijn ooghoek een rode vlek in de tuin zie zitten. Ik kijk op……. de goudvink.!!!!… Prachtig hing hij aan een verdorde onkruidstengel om zich te goed te doen aan de zaden. Snel de camera gepakt en een foto door het raam gemaakt. Bah!!!! niet scherp…. Even geduld hoor schat. ik moet deze even proberen……. Langzaam open ik de deur naar de tuin en de vogel blijft zowaar zitten, maar kijkt enigszins verbaasd mij aan. Ik richt mijn camera op de vogel en maak een serie foto’s. De afstand achter de vogel is veel te weinig. Ik moet dichterbij komen om er nog iets van te maken. Dan maar met mijn schone broek op de natte tegels met mijn knieën en elke keer een stukje dichterbij.
Geluk bij een ongeluk. Dan was er het verhaal van de klapekster. Een dagje met fotovrienden op stap om de klapekster te fotograferen. Ik had hem een weekje daarvoor al elders gezien en onderstaande foto gemaakt vanaf behoorlijke afstand.
Eenmaal bij dit overigens prachtige gebiedje aangekomen zagen we de vogel al snel zitten. Nu nog fotograferen. Dat is helaas mij niet naar tevredenheid gelukt. De klapekster pakte namelijk op een gegeven moment een muis uit een bramenstruik, vloog hoog op en werd een aantal seconden later door een torenvalk achternagezeten om zijn muisje af te pakken. De klapekster verdween achter de bomenrij en hebben we de rest van de prachtige ochtend niet meer gezien. Als hij dan weg is , ga je toch eerst staan wachten of hij terug komt. Hey… een paar mooie berkjes waar de heel mooi zonlicht op schijnt. Even mijn kunstje proberen hoor. Mijn fotovrienden moesten erg lachen toen ik met de 500mm de lens een stukje op een neer stond te bewegen.
Landschappen. De dagen worden nu weer wat langer, maar vooral als het kouder wordt en het een beetje helder is worden de luchten aan het einde van de dag soms prachtig. Op zoek naar nieuwe landschappen kwam ik op een nieuw plekje. Eerst geprobeerd met de groothoeklens, maar daar was de locatie niet geschikt voor vond ik. De sfeer lag daar aan de horizon.
Toen bedacht ik me opeens dat ik ergens gehoord had dat er rode mossen in de winter te zien zijn op het kootwijkerzand. Hier een uurtje aan besteed met onderstaande foto’s als resultaat.
Zwart/wit. Ik begon dit blog met een foto van een uil. Ik sluit er ook mee af. Nog ver voor de feestdagen werden er een aantal ransuilen gezien in bomen met gele blaadjes ( ik ben de naam van de boom even vergeten). Heel lastig om ze tussen alle gele blaadjes door leuk te fotograferen. Het was ook geen succes. Ik kwam met drie foto’s thuis omdat de uilen gewoon net niet op een mooie plek zaten.
Zo eindige een aantal foto-uitjes met ” van alles wat” ……….
Prachtige foto’s op je blog, vooral het landschap met 300mm.
Ben zelf ook steeds meer bezig met landschap.
Gr Cees
Weer een mooi verhaal met mooie foto,s Jaco! Toch een mooie foto geworden die met de 500 mm ?